Sabun

Editörün notu: Bu yazı bir serinin parçası.
İlk iki yazıyı okumak isteyebilirsiniz: Nüget Teyze ve Örgü.
Bunu da anlatan: Nüget Teyze.

***

“Ben annene çok espri yapardım, çok fıkra anlatırdım. Bir de onunla alay ederdim ama hiç gücüne gitmezdi. Onu kırmayacak şekilde konuşurdum. Çok, çok gülerdik ya.

Bir seferinde dedeni yıkamıştık banyoda. Annen bana geldi “Yardım eder misin?” dedi. “Tabii…” dedim, “Ne olacak, senin baban benim babam. Değişen bir şey yok. Zaten hastanede çalışıyoruz kızım biz.” dedim. “Her gün her şeyi görüyoruz, ne olacak?” 

Girdik banyoya, yıkadık dedeni, sabunladık ettik. Ben ne akılsa – aynı şeyi sonradan kendi babama da yaptım – adamın kafasında saç yok, lifi sabunla, kafasına sabunlu lifi sür, değil mi? Ben sabunu aldım, adamın kafasını sabunlayacağım, sabun kafasında “tak” etti! Çok üzüldüm. “Ay kusura bakma Türkân.” dedim. “Ya, boşver.” dedi.

Ondan sonra aldı bizi banyoda bir gülme! “Ay nasıl bir ses çıktı, ben nasıl bir vuruş yaptım böyle? Çok üzüldüm.”

Ama o ses kaldı aklımızda işte, elimize ne zaman bir sabun geçse gülmeye başlıyorduk.”

Görüntü: Atıf Yılmaz’ın Bir Yudum Sevgi filiminden bir yıkama sahnesi. 1984.

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.