Küçüklüğümdeki kadar çok seviyorum onları, hiç azalmıyor tersine artıyor sevgim. Fakat artık eski sıklıkta yalnız kalamıyoruz, benim onlara gidip üçümüzün başbaşa geçirdiği yazların sayısı azalıyor büyüdükçe. En çok da bu sebeple bize geldiklerinde fırsat bu fırsat, hep diplerindeyim.
Oldum olası ananemle fısır fısır konuşmaya bayılıyorum, ikimizin arasında büyük sırlar varmış, ben onun hayattaki en sevdiğiymişim, onun yegâne sırdaşıymışım gibi hissediyorum ikimiz konuşurken. Ortada da bir şey yok ha, komşusunu falan anlatıyor bana, ama olsun. Sessizce, herkesin duymayacağı biçimde anlatıyor anlatacaklarını, büyüyü bozmuyor, aslında beni üzmek istemiyor, büyülük bir şey yok onun için bence.
Tabii büyüdükçe sorularım, fısıltı halimiz değişse de onunla sohbet etmek en sevdiğim şey, o gün otururken nereden estiyse birden soruyorum.
-Anneanne siz nasıl evlendiniz?
-Yaz idi. Öğretmen, dediler, yaşlı da değil imiş, duyunca sevindim, Allah vere de çok da çirkin olmaya dedim kendi kendime. Ata bindirip götürdüler onun köyüne.
-E, dedem nerde, düğün müğün yok mu?
-Eh.
Bu “hayır” demek. (Anneannem “hayır” demez, “eh” der.)
Dedem öte yandan lafa karışıyor.
-Kış idi.
“Nasıl?” diyorum.
-Evlenende kış idi, diyor dedem kesin bir tonla.
Ananem itiraz ediyor buna:
-Yok, yaz idi.
Dedem ısrarlı.
-Kış idi.
Anneannem kararlı.
-Yaz idi.
“Haydaaaa…” diyorum içimden, şaşkın şaşkın bir dedeme bir anneanneme bakıyorum. İkisi de öylece duruyor geri adım atmadan.
O sırada annem giriyor odaya, duymuş konuşmaları demek ki,
-İkisi de doğru aslında.
“Nasıl ya?” diyorum.
-Bak şimdi, anneanneni gelin alıp dedenin köyüne getirdiklerinde, harman zamanı, yani yaz. Ama deden yok, çünkü o sıra askerde. Deden kışın dönüyor köye ve anneanneni ilk kez o zaman görüyor. Sonra nikâh yapıp oturuyorlar. Yani ikisinin de dediği doğru, hikâyenin başlangıcı anneannen için yaz idi, deden için kış idi.
Görsel: Reijer Stolk
Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansıile lisanslanmıştır.
“Yaz İdi, Kış İdi&rdquo için 1 yorum