Bi Mavi Ortanca

Ben Yaşar Teyze’yi bir hastanenin psikiyatri servisinin açık koğuşunda tanıdım. Alzheimer hastasıydı, tüm gününü göbek atarak veya resim yaparak geçiriyordu. Kendini kötü hissettiği zamanlarda korkuyor, “Korkuyorum.” diyordu. Böylesi zamanlarda onunla evlenmek isteyen bir köpek peydah oluyordu, korkusu bundandı, biliyorduk. Korktuğunu söyleyebilen az insandan biriydi Yaşar Teyze. Tabii biz o köpeği hiç görmedik ama korkusunu gördük.

Bana “Niye burdasın?” dedi bir gün.”Çok sıkıntım var.” dedim. “Sıkıntılarını…” dedi, “Evde kullanmadığın eşyalara dağıt, sonra onları ihtiyacı olanlara ver. Bak nasıl dağılıp gidecek sıkıntın, nasıl hafifleyeceksin. Dert tasa kalmayacak.”

Ondan önce çıktım hastaneden. Bir süre her şey yolunda gitti sonra yine sıkıntılarım başladı. Yaşar Teyze geldi aklıma, dedikleri geldi. Bana artık küçük gelmesine rağmen elimde tuttuğum kıyafetlere sıkıntıları dağıttım, sonra onları ihtiyacı olanlara ulaştırdım. Eve döndüğümde hafiflemiştim. Garip bir huzur hissediyordum. Sahiden derdim tasam kalmamıştı.

Yaşar Teyze nerdedir, ne yapıyordur bilmiyorum, hâlâ ondan öğrendiğim şekilde derdimi tasamı hafifletiyorum.

Evdeki bi saksı ortancayı yoldan geçen birine verdim dün, hafifledim.
Ortanca kocaman çiçekliydi ve çiçekleri maviydi.
Ne de olsa Yaşar Teyze çiçeğin güzelini severdi

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansıile lisanslanmıştır.