Kimsecikler Yok

Almanya’ya geldim, burada yaşamaya devam edeceğiz artık, benim için yepyeni bir hayat başlayacak. Bir süreliğine arkadaşların evinde kalacağım. Hane kalabalık zaten bir de ben koca bavulumla sığınıyorum evin iki kızının odasına. Çok iyi tanıdığım insanlar değil ama işte yoldaşlık deniyor aramızdaki ilişkiye, siyasi sebeplerden.

İlk gün yol yorgunluğu, muhabbet derken erkenden  uyuyorum. İkinci gün bir hayhuyla sokağa çıkıyoruz hep beraber, orayı burayı gösterip etrafı tanıtmaya çalışıyor her biri bir yandan, pek bişey anlamıyorum. Sonraki gün pazar, hepsi evde dinlenirken ben tek başına çıkayım diyorum, sakin kafayla göreyim etrafı, anlayayım, nerede olduğumu, bileyim istiyorum.

Sokakta kimseler yok, evlerin altında dükkân yok, biteviye yan yana dizilmiş evler… Epey yürüyorum, açık dükkân, yürüyen insan, oynayan çocuk, ortalıkta dolaşan kedi ya da köpek bişey görürüm diye. Yok, kimsecikler yok. İlk aklıma gelen acaba darbe mi oldu sorusu. Biraz yüksek sesle “Yok artık!” diyorum. “Uğursuzluğumla gelip koca Almanya’da darbe yaptırmış olabilir miyim?”

Biraz daha dolanıyorum, evi de kaybetmemek için gözüm hep geçtiğim sokaklarda. Epey bir bakınıp hiç bir insan, kedi, köpek, açık dükkân göremeyince geldiğim yerleri geri yürüyorum. Pencereler de kapalı, hani açık olsa belki bir ses, bir koku sızar dışarı ama yok. Çiçekli, düpdüzgün pencereler, her birinde intizamlı, ütülü tüller. Acaba evlerde ne yapıyor bunca insan diyip çaktırmadan içerilere bakmaya çalışıyorum, dikkat çekici bir hareket yok.

Artık saçma darbe teorimden vazgeçiyorum, çünkü sokakta asker, tank, tüfek falan yok. En sonunda “Buldum!” diyorum içimden değil, bu sefer bayağı dışımdan. Tamam ya! Bunlar nüfus sayımı yapıyor bugün, demek ki sokağa çıkma yasağı var ve herkes de evde memuru bekliyor.

Hay Allah!!!

Yürüyüşüm hızlanıyor, telaşlanıyorum, kaygıyla karışık üzüntü oturuyor göğsüme, aklıma gelen her bir sorunun başka bir duygudan beslenen cevabı var. “Ya  beni de sayarlarsa? Sayılmayacak mıyım? Sayılacak mıyım? Benim burda ne işim var?”

Zırlaya zırlaya dönüyorum.

Görsel, Maurits Cornelis Escher

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansıile lisanslanmıştır.