Kız kardeşim beş yaşında, ben ise yedi. Ben okula gidiyorum, o henüz başlamamış. Bir anneler günü sabahında hediye telaşındayız. Paketi önceden hazırlamışız. Ne olduğunu hatırlamıyorum ama ya naylon çorap ya da soğan kabuğu rengi ojedir, annem onları ister her zaman. Hediyemizi beraberce veriyoruz.
Ben o sırada bir atak yapıp hediyenin yanısıra yeni öğrendiğim şiiri de gururla okuyorum.
Ellerim yanda, başım birazcık yukarda.
Annem çok mutlu, güzel güzel gülümsüyor.
“Anneciğim seni ben,
Çiçeklerden yemişten,
Sarı saçlı bebekten,
Canımdan çok severim…”
Şiirimi şaşırmadan bitirip selam veriyorum ama kardeşim bozuk biraz. Hediyemiz ortaktı ya, şiirden haberi yok. Nedense şiir okuyacağımı ona söylemedim. Ben daha çok biliyorum, okulda öğrendim, ablayım… gibi kendimce haklı nedenlerim var herhalde; bir de tabii daha fazla ilgi görme isteğidir. Annem ikimize de sarılıyor, teşekkür de ikimize ama şiirin gururu benim. İlla öne çıkacak bir şey bulmuşum.
Beş yaşındaki gözlüklü sessiz çocukta bir şeyler var, belli oluyor. Durgunlaşıyor önce. Kara gözlüğü yine burnunun üstüne düşüyor, üzülünce gözlük de düşüyor sanki. Bir anda, bir adım öne çıkıp annemin karşısında hazır ola geçiyor, bir şey bulmuş belli. Titrek sesiyle başlıyor:
“Saat dokuzu beş geçe,
Atam Dolmabahçe‘de.
Gözlerini kapadı,
bütün dünya ağladı.
Doktor doktor kalksana,
lambaları yaksana,
Atam elden gidiyor
çaresine baksana. ”
Bitirince selam veriyor, benim gibi. Annem ona da sarılıyor, hem de “Affferrriiiinn…” diyor daha içten, onun şiirini daha çok beğeniyor galiba.
Kardeşim gözlüğünü yerine oturtuyor parmağıyla.
Görsel: Joan Miro
Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.
Oyy şahane :))))