Görüntülü konuşmalar benim için çok zordu. Hele ki kalabalık olanlar. O programları kullanmak, yüzlerini tam seçemediğim insanlar tarafından görülmek, iletişim kurma çabası, topluluk karşısında konuşmak çok zordu. Bu sebeplerden hep kaçıyordum görüntülü yapılan toplantılardan.
Şenlik’e yazı göndermişim, yayın sırasına alınmışım, üstüne bir de toplantılarına davet edilmişim. Elim ayağıma dolaşmalıydı diye düşünüyorum ama dolaşmıyor. Paniklemem lazımdı diyorum, içime bakıyorum panik manik yok. Zoom indirdim. Toplantı saatinden önce kuruldum masama. Bekliyorum. Hafif bir endişe var, o kadar.
Başlangıç saati geldi, daha hal hatır sorulurken endişem dağıldı gitti, kısa bir süre sonra sanki ailemle görüşüyor gibiydim, öyle sıcak. Ait hissettiğim bir yerde, yıllardır tanıdığım insanlar arasında gibiydim. Toplantı sonrasında fikirlerinizi belirtirseniz sevinirim dedi canım Kiraz, eskiden olsa “Şarjım bitti.” diyip toplantıyı sonlandıracak Ceren gitmiş, yerine “Onları sevdiğimi en iyi nasıl ifade edebilirim?” diyen bir Ceren gelmişti. Sosyal fobi, anksiyete bozukluğu, dikkat eksikliği, travma sonrası stres bozukluğu ve bunlara bağlı öğrenme güçlüğü sanki bi anda uçup gitmişti. Bunları Şenlik kadınlarına da söyledim. Gözlerim dolu dolu, içim kıpır kıpır, hissettiklerimi paylaşmak o kadar iyi gelmişti ki. O anın kendisi anı oldu.
Beraber ağladık sonra. Beraber güldük ardından.
Bir daha kalabalık toplantılarda hiç korkmadım.
Ben o gün birazcık değiştim.
Uzun bi yolculuktaymışım, acıkmışım da yanımda oturan teyze eliyle yaptığı börekten bana da vermiş gibi hissettim.
Ben o gün biraz değiştim.
Görsel: Banu Akkalkan
Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.
“Değişim ve Börek&rdquo için 1 yorum