El Ele, Dalga Dalga

“Pat pat pat!” sesi duyulur duyulmaz bir gaz bulutu, canavarmışçasına ağzını açarak üzerimize doğru geliyor.

Biz allara morlara bürünmüşüz, karşımızdaki kalkanlılar ise kapkara. Oraya buraya koşuşuyoruz. Bağrışmalar yükseliyor. “Sakin olun, gözlerim yanıyor, nefes alamıyorum.” Hepimiz telaş içindeyiz. Korkuyoruz korkmasına ama birbirimizi de katiyen bırakmıyoruz. Arkadaşım, bayılacağını söyleyen bir kadını “Çok az kaldı. Birazdan bitecek.” diyerek sakinleştirmeye çalışıyor. Kargaşa esnasında tanımadığım bir kadınla el ele tutuşuyorum ve beraber koşmaya başlıyoruz. “Yaşasın kadın dayanışması!” haykırışını avucumun içinde duyuyorum. Kalbim güp güp atıyor. İşte o anda dayanışmanın sadece sembolik değil, somut bir şey de olduğunu algılıyorum. 8 Mart Feminist Gece Yürüyüşü’nün yapıldığı İstiklal Caddesi genişliyor gözümde. Öylesine genişliyor ki dünyanın bütün meydanlarını, bütün caddelerini, bütün sokaklarını içine alıyor. Polis şiddetinden kaçarken bir müddet buluşan, gücünü dayanışma mirasından alan ellerimize bakıyorum. Tek kelime etmeden ayrıldığımızda aslında halen el ele olduğumuzu hissediyorum. Biliyorum, orada hiçbirimiz yalnız değiliz.

Eylem alanında dakikalar içinde coşku korkuyla, korku öfkeyle yer değiştiriyor. Fransız Kültür Merkezi’ni geçince soluklanıyoruz. Duvarın dibinde dizilmiş polislere dönüyoruz yüzümüzü ve ellerimizi yumruk yapıp slogan atıyoruz. Öfkeyle yanıyor bedenimiz, sesimiz.

Çünkü İstiklal Caddesi’ni boydan boya yürümek hem bir gelenek hem de bir başkaldırı bizim için. Yolumuzu kesenlere, yasaklarını dayatmaya çalışanlara, babalara, kocalara, coplara, devletlere karşı isyanımız büyük. Yürüyüşümüz ve her ne olursa olsun birbirimizi bırakmayışımız isyanımızın gövde gösterisi.

Görsel yazara aittir.

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.