Matematik yazılısı mıydı yoksa Türkçe mi? Aslında bir önemi yok, nasılsa her sınavdan tam puan alıyorum, sözlülerim çok iyi, ödevlerim hep pekiyi. Okulu da, derslerimi de pek seviyorum. Bulmaca gibi, oyun gibi geliyor bana soru çözmek, çok eğleniyorum! Yazı ödevim varsa tutmayın zaten beni! Sererim kök boyalı, dizlerimi kaşındıran halının üzerine bütün ansiklopedileri, okurum bir oradan bir buradan. Bazen kaptırırım başka başka sayfaları okurum, çok severim öğrenmeyi. Öğretmenimin gözde öğrencisiyim.
Soldaki kapıdan girince en dipteki, okulun arka bahçesine bakan sınıftayız hâlâ, evden çıkarken önlüğümün altına ayakkabımı giymeyi unuttuğum yıl. İkinci ders saatinde yazılı, ben son kez defterime, kitabıma bakmışım, kalemlerim, silgim, her şey tam. Ellerime takılıyor gözlerim. Cılız, kemikli, her daim kuru ve beyaz ellerimin uçları renkleniyor. Çok kısa zamanda tırnaklarım morarıyor, epey ilginç buluyorum bu durumu. Bir tepki bekleyerek şevkle sıra arkadaşıma gösteriyorum ellerimi;
-Baaak, mor tırnaklarım var benim!
Gözleri büyüyor, büyüyor, şaşkınlıktan çok korku var yüzünde. Beklediğim tepki bu değildi, bi’ şey desene, büyülensene! Ağzını açabildiği kadar açıp böğürüyor;
-Örtmeniiiiiim! Hia’nın parmakları mosmooooor!
Hiii, ne yaptın! Beni niye öğretmene şikâyet ettin? Boyamadım ki ben tırnaklarımı, onlar kendisi morardı! Hemen söylüyorum tabii ki öğretmenime, oje sürmedim vallahi! Öğretmen sıkkın ve bunalmış bir suratla bakıyor ellerime, eğilip boya mı, değil mi kontrol etmiyor bile. Kırılıyorum.
-Sen yazılıya çalışmadın mı?
Öğretmenim?! Ne alakası var! Hem, öyle şey hiç, nasıl, aşk olsun, ben, olur mu, hiç yazılıya çalışmamak, ben ne zaman, yok, yok öyle şey! Ben tembel öğrenciler gibi değilim, hep çalışırım ki! Tabii ki yazılıma çalıştım, notlar bile aldım, defterime bakın! Çok ayıp dediğiniz, ben hiç çalışmaz mıyım ya?!
Kâr etmiyor, öğretmenimi ne tırnaklarımın boya olmadığına, ne de yazılıma çalıştığıma ikna edebiliyorum. Küfür gibi, eve git, diyor, girme, sınava, yarın, dinlen, çalış, başka zaman, bi’ şeyler bi’ şeyler… Dinlemedim pek, ne dedi? İnanamıyorum! Nasıl tırnaklarım morardığı için yazılıdan kovulurum? Ben hiçbir şey yapmadım ki, yemin ederim n’olur! Yıkılıyorum. Ağlayarak eve dönüyorum.
Yıllarca olur olmaz zamanlarda tırnaklarım morarmaya devam ediyor. Her seferinde kendimi suçluyorum. O anlar ellerimi saklıyorum, bana kızmasın kimse, cezalandırmasın diye. Alışıyorum bu duruma. Lise sondayken, rehber öğretmenim yanaşıyor ya koridorda, ya da kantinde, ellerime bakıyor uzun uzun. Savunmaya geçiyorum hemen: “Hep oluyor öğretmenim ya, bir sorun yok, geçer birazdan!”
-Biliyor musun, tırnakların morarması anksiyete belirtisi. Anksiyeten mi var?
Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.
“Tırnaklarım Neden Mor?&rdquo için 1 yorum