“Aslı içinde kuru domates olan her yemeğe bayılır.” dedi. Hiç beklemediğim yerden geldi bu laf. Nereden biliyor ki bunu? Defalarca bahsetmişimdir ona kuru domatesi ne kadar çok sevdiğimden, evet, ama duyulduğumun farkında değildim. Öylesine söylüyordum işte, her seferinde ilk defa söylüyormuşum gibi.
Bunu söyleyen eski sevgilim. Uzun yıllar birlikteydik, evlendik, başka bir ülkeye taşındık birlikte. Sonra ayrıldık, arkadaşız şimdi. Masada iki arkadaşımız daha vardı o gün. Yeni taşındığımız ülkede tanıştığımız yeni arkadaşlarımız. Onlar aldırmadı bu söylenene. Ben de önce bir baktım yüzüne şaşkınlıkla, sonra hiç önemsememiş gibi güldüm geçtim. Ama günlerce aklımdan çıkmadı, uzun uzun düşündüm bunu.
Buraya taşınalı tam bir yıl, biz ayrılalı aylar oldu. Annemi kaybedeli iki yıl… Yitirdiklerimi düşündüm. Hayatıma gelip giden onlarca insanı, kırgınlıklarımı, yeni başlangıçlarımı, göç etmemi… Bazı bitişleri ve bazı hiç bitmeyişleri… Hatırlayabildiğim her şeyin üstünden hızlı hızlı geçtim. Sevdiğim küçük önemsiz şeyleri düşündüm sonra, gün içinde onlardan ne kadar çok bahsettiğimi.
Artık annemin sevdiği şeylerden de çok sık bahsediyorum. Hatta bazen şaşırıyorum bazı önemsiz şeyleri bile nasıl hatırladığıma. Hafıza garip, bir gün önce ne yediğini unutuyorsun da yıllar öncesinden küçücük bir anı ayrıntılarıyla hatırlayabiliyorsun. Bir şarkıyı hatırlıyorum, ben çocukken annemin çok sevdiği bir şarkı. O zamanlar izlediği bir diziden ünlü olmuştu sanırım. Radyoda çalıyor. Annem mutfakta bulaşık yıkıyor. Bulaşıkları bitirip salona gelince şarkının ancak sonuna yetişebiliyor. Üzülüyor biraz tamamını dinleyemediğine. Annem şimdi yok, arayıp soramıyorum “Bu şarkıyı ne kadar çok sevdiğini hatırlıyor musun?” diye. Yaşasa belki hatırlamayacaktı ama bir şeyler bana hatırlatıyor işte bunu.
Bir şeyler benim neleri sevdiğimi hatırlatıyor birilerine de. Sevdiğim anlamsız şeylerden tekrar tekrar bahsetmenin ne önemi var ki, diye düşünürken şuna karar veriyorum: Aslında bu anlar için yaşıyoruz. Biz kuru domates severiz. Bazen gereksizce öve öve bitiremeyiz. Kimse dinlemiyor sanırız ama birileri duyar, bilir. Birileri gider hayatımızdan bir şekilde, zamanla her şey değişir, belki biz de olmayız artık ama bizim kuru domates sevgimiz kalır. Birileri bahseder bundan. “Aslı…” der, “İçinde kuru domates olan her yemeğe bayılır…”
Görüntü:Kamisaka Sekka
Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.
“Kuru Domates&rdquo için 1 yorum