Boyacıyım Boyacıııı

BOYACIYIM BOYACI

Elim yüzüm kapkara

Baylara bayanlara

Fırça durmaz atarım

Ayakkabı boyarım

“Üzerine eskimiş erkek çocuğu kıyafetleri giyeceksin. Bu dörtlüğü ezbere bağırarak söyleyeceksin. Yapabilirsen sonunda boyacılar gibi bağır. He bir de boya sandığı bulabilirsek süper olur.”

İki şubeden katılan birkaç öğrenciyle 23 Nisan gösterisi hazırlanıyordu. Hangi öğretmenin fikriydi bilmiyorum, meslekleri canlandıracaktık ama kızlar erkek rolünde olacaktı. Hacer’e bıyık taktılar, manav oldu. Daha önceki yıl gelin olmuştum, “Makyajsız gelin mi olur ayol?” deyip beni allığa bulamışlardı. Boyacı olmak çok daha eğlenceli görünüyordu.

Okuldan sonra koşarak eve gittim. Hevesle herkese durumu anlattım, malzemelerimi ayarlamaya başladım. Üst katta benden birkaç yaş büyük kuzenlerim vardı. Annem yengeme söyleyip onların eski kıyafetlerinden aldı. Mahallede Coşkun Abi vardı, boyacı. Babama dedim “Baba, bir de sandık bulursak süper olur, dedi öğretmen. Coşkun Abiden sandığını alalım n’olur… Törende kullanır hemen geri veririz.” “Te Allam!” dedi babam, ama ayarladı da.

Annemin bu duruma biraz canı sıkılır gibi oluyordu ama onun için olayı makulleştiriyordum hemen. “Annee, bizim yandaki berberin kızı var ya Hacer, o da manav olacak, bıyık takcaklar ona.” Annem biraz rahatlıyordu böyle deyince. Çünkü büyük ihtimalle o da komşulara açıklama olarak bunu söyleyecekti.

Mahallede bana hep “Erkek Fatma” diyorlardı. Etek giymediğim, bebeklerle oynamadığım, mutfağa meraklanmadığım, erkek çocuklarıyla oynadığım için. Gerçi erkek çocuklarıyla futbol oynayışım konuşulurken “Tam erkek Fatma!” diyorlardı. Erkek Fatmalığım seviye atlıyordu, çünkü çok hızlı koşuyor, çok güzel oynuyordum. Annemin canı o zamanlar da sıkılıyordu. Komşular ben güzel futbol oynuyorum diye annemin canını çok sıkıyordu. Alışverişe gittiğimiz zaman annem yalvarıyordu:

-Kızım, bak bu ne güzel bunu alalım işte…

-Yok giymem ben onu, oduncu gömleği istiyom!

-Kızım bak ne güzel doktor oyuncağı bu, bundan alalım.

-Ya istemiyom ondan polis oyuncağı alalım.

-Melek üzme beni, valla bayılcam bak şimdi!

-Tamam bayılma da, istemiyorum da almayalım bi şey!

Annem benim inadım yüzünden böyle olduğunu söylüyordu ama ben komşular sürekli erkek Fatma dediği için olduğunu biliyordum.

23 Nisan sabahı çok heyecanlıydım. Üstümde eski gömlek, eski pantolon, patlamış kunduralar… Omuzumda boyacı sandığı… Sahne benimdi. Toplanmış mahalleliye doğru mikrofonda bağırıyordum:

BOYACIYIM BOYACIII

ELiM YÜZÜM KAPKARA

BAYLARA BAYANLARAA

FIRÇA DURMAZ ATARIM

AYAKKABI BOYARIM

GEL ABLA GEEEEL!!!

Herkesin çok hoşuna gitmişti. O kadar güzel erkek Fatma olmuştum ki, bütün mahalleli beni alkışlamıştı.

---

Görsel: Pixabay.

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.