Kendi çocukluk mahallemi doktora tezimin araştırma sahası olarak seçtiğimden beri çocukluğum üzerine düşünüp duruyorum, zamanlı zamansız. Nevi şahsına münhasır kadınlar geliyor aklıma en çok da. Sadegül bunlar içinde benim en çok sevdiklerimden. Aslında annemin komşusu olan (bir anlamda beni de büyüten) kadınların çoğunu çok seviyorum. Onları sevmek kendi çocukluğumu sevmek gibi.
Sadegül ise çilli yüzü, çıkık yanakları, neşesini gülüşüne ahenkle yansıtışı ve komşu kadınlar arasında en genç olmasıyla diğerlerinden farklılaşıyor benim için. Çocuk yaşıma rağmen ikimizi birbirimize bağlayan paylaşımlarımız var bir de. En azından benim hatırladığım.
İzmir’de yaz mevsiminde annemin tütün ya da incir fabrikasında çalıştığı bir dönem. Ev bana emanet. 10’lu yaşlarımın başlarındayım. Kardeşime bakıyorum, evi temiz tutmaya çalışıyorum ve elimden geldiğince yemek yapıyorum. Bir gözüm başından ayrılamadığım çizgi filmlerde.
Günlerden bir gün pirinç pilavı pişiriyorum. Pilavı ocakta bırakıp televizyona dalmışım yine. Derken güçlü bir yanık kokusu alıyorum. Korkudan betim benzim atıyor. Biliyorum pilavın dibinin tuttuğunu. Sadece dibi tutsa iyi. Tencere simsiyah oluyor. Yangın çıkmasına ramak kalmış. Korkudan elim ayağım titriyor. Annem mahallede temizliği ve aşırı titizliğiyle ün salmış. Mutfak eşyalarını özenle yıkar, parlatır, kaldırır. Her seferinde mutlaka ciflediği tencerelerinin yıllara meydan okuyuşuyla gurur duyar. Ve ben bu tencerelerden birini kapkara yapmışım. Önce mutfağın sonra da evin her yerine sinen yanık kokusu da cabası.
Aklıma hemen Sadegül Yengeden yardım istemek geliyor. Sadegül hamile. Kocaman bir karnı var. Kadının 40 derece sıcakta zorlukla hareket ettiğini gördüğümden yardım istemeye de utanıyorum. Sadegül hiç ikiletmeden geliyor. Beni teskin ediyor: “Bize bir şey olmamıştı ya! Olur böyle ev kazaları.”
Sen gel de bunu anneme anlat, diyorum bir yandan ağlarken. Sadegül bir şekilde tencereyi temizliyor alnından terler aka aka. Evi havalandırıp kokuyu büyük oranda gideriyor. Sadegül’e büyük bir minnet duyuyorum. Annemden yediğim terliği bugün de hatırlıyor, İzmir’e gidişlerimde parıltısıyla göz kırpan tencerede pişen yemekleri yemeye devam ediyorum.
Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.
“Beni Büyüten Kadınlar – Sadegül&rdquo için 1 yorum