Mardin’de kadınlarla dolu ferah bir mutfaktayım. Hepsinin elleri vızır vızır işliyor. Kimi salatayı hazırlamaya girişmiş, kimi koca koca tencereleri ocağa koyuyor. Yemek vaktine kadar her şeyi yetiştirmenin ve yer sofrasını donatmanın telaşındalar. Eller işlerken çeneler boş durmuyor. Kürtçe konuşuyorlar kendi aralarında. Ne dediklerini anlamıyorum ama yüzüme bir tebessüm yerleşiyor. İmece usulü çalışmalarının ahengine kaptırıyorum kendimi. Bir işin ucundan tutmak istediğimi söyleyince, “Gel kurban sen salataya yardım et.” diyor biri. Hem misafir hem de gelin olduğum için pek çalıştırmak istemiyorlar beni.
Ailenin kocamış kadınlarından, Mazıdağı’nda yaşayan Emine Hala bir köşede oturuyor. İşim bitince onun yanına ilişiyorum. Çat pat Türkçesi olduğundan bakışarak anlaşıyoruz birbirimizle daha çok. Gözleri buğulu. Gülümserken bile hafif bir sızı yakalıyorum göz bebeklerinde. Ses tonu yumuşacık. Bana Kürtçe bir şeyler söylüyor. Kadınlardan biri hemen çeviriyor.
“Eskiden ben de senin gibi zayıftım.”
Bunun üzerine soruyorum:
-Kaç çocuk doğurdun hala?”
Kelimeleri seçe seçe başlıyor konuşmaya.
-Beş kız, iki erkek. İki tane düşük yaptım. Biri de öldü. Ama bir tek onlar mı? Tarlayı sür, ekinleri topla. Neler gördüm neler?
Göz göze geliyoruz. Bu defa ikimizin de gözleri buğulu. Hafızasında ve bedeninde o son cümlenin yükünü taşıdığını duyuyorum.
Derken bu hüzünlü havayı dağıtmak maksadıyla “Hala İstanbul’a bekliyorum seni.” diyorum. Mahcup bir gülümsemeyle, giydiklerini kast ederek “Gelirim ama böyle.” diye karşılık veriyor. Üzerinde siyah fistan ve bej rengi yelek, başında beyaz tülbent ve onun üzerine bağladığı epri var. Ana diline, yerel giysilerine sadık bu kocamış kadından gözümü alamıyorum.
Görüntü yazarın albümünden.
Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.
“Mutfak Sohbetleri&rdquo için 1 yorum