Defender

Dedem. Önünde durduğu da Bolu plakalı, tamir edip edip bir ömür kullandığı Land Rover’ı.

Onu tanıyan herkes “Sesinden anlardı makinenin hâlini.” diye anlatıyor. Bunun ne demek olduğunu çok sonra anladım.

Şu hastalığın dünyaya daha ilk yayıldığı zamanlardı. Ailecek hastalıklarımıza şifa aramak için kapı kapı dolaşır iken, yaptığım, yediğim, sürdüğüm şeyler içime bir türlü sinmez iken, kendimi önce tarıma başlamış, sonra da kozmetik üreticisi oluvermiş buldum. Topraktan çıkanlarla kozmetik yapılabiliyormuş meğer! Soğuk sıkım yağlar, killer, bitkilerin uçucu yağları ve balmumları karışınca yörük usulü merhem olup dişi de fırçalıyor, ter kokusunu da önlüyor, güneşten de koruyabiliyormuş.

İyi de zaten güvensizlikten bulmadım mı kendimi bu noktada ben? Nasıl güvenip alacağım ihtiyacım olanları piyasadan, mesela soğuk sıkım yağları? “Kendim sıkmam lazım.” diyordum ki kitlesel fonlama ile inşaatını yeni bitirdiğimiz imalathanemize bir açılış hediyesi verdi eş dost el birliğiyle. Soğuk sıkım makinesi laboratuvarda yerini aldı almasına ama makine ile iki aydır karşılıklı bakışıyoruz. Bu sefer de sıkacak temiz tohum bulamıyorum. Toptancıları arayıp kapımın önüne Çin susamı yığdırmak istemiyorum. Biliyorum bizim memleketin bir yerlerinde susam, badem, çörek otu, aspir, bıttım, fındık var. Biliyorum memleketin bir yerlerinde tohumların tarım ilaçsızı, GDO’suzu saklı. İnternetle, İnstagramla olacak gibi değil; gidip bulmam, görmem, konuşmam lazım, ama araba lazım en başta. Yani bir pikap, bir kamyonet lazım bana.

Araba satış sitelerine bakıyorum, gözümün önünde artan fiyatlara inanamıyorum. Fiyatlar ben daha onlardan şikâyet ederken bile artıyor. Çalışmayı durdurmuş fabrikalar; ikinci el arabaların fiyatları da uçmuş gitmiş. Eskiden iki, üç araba alınacak fiyatlara artık bir araba ancak alınıyor.

Tam o deli zamanlarda, genlerime işlemiş Defender “Benim zamanım geldi.” dedi bana.

En son ailecek para birleştirip alacağımız Volkswagen’a bir gecede 20 bin lira zam gelince “Bitti bu iş!” dedim. Zonguldak’tan aldık Defender’i, Sakarya Sanayi’deki ustalarla bir ayda kendine getirdik. Yani onlar uğraştı ben baktım. Bir de onlara hurdacılardan çıkma parça bulup getirdim. Bisiklet olsa kırık jantını, kopan zincirini bile değiştiririm de bu farklı.

Defender toparlandı, uzun yola, ilk defa tek başıma tamir edemeyeceğim bir araçla çıktım. Evladiyelik tohumları ilaçsız yetiştirenleri ne İnstagram’da ne Google aramasında bulabilmiştim. Ama biliyorum ki vardılar, dağların arkasında bir yerlerde! Eşe dosta sora sora, yol üstünde yön değiştire değiştire bir rota çizdim. Temiz tohumları (çekirdekleri) arabaya doldurup dönmek hayalim gerçek oldu. Neyse ki sağ salim taşıdı kara araba memleketin dört bir yanına, beni de tohumları da.

Artık sesinden anlıyorum ama hâlâ aşırı müdahalelerde bulunamıyorum. “Motorum çok küçük.” diyor mesela, değiştirmeye korkuyorum diğer parçalarla uyumsuzluk yaşarız diye. Bir de tabii çok masraf ama turbo dizel daha çevreci. Elektrikli de dahil hepsinin var bir karanlık tarafı da işte, ne yapayım, şirketin yaşına ve kârlılık oranına bakıp bana kiralık araba veren çıkmadı. Göynük’teki yolu olmayan tarlamıza fidanla gübre taşıyabildiğimi hayal edince de yine gözümü karartıp Defender’i aldım gitti.

Benimle aynı yıl doğmuş, benimle aynı yaşta bir araba. Makinelerle duygusal bağ kurmak yanlış biliyorum, ama artık çok geç.

Dedemi anlıyorum.

Defender Land Rover marka arabanın bir modeli. İngiliz kökenli savunma sanayi arabası. Ordu, jandarma kullanmış, hatta 1990 sonrası izinleri alınıp aynısı Sakarya Otokar’da üretilmeye başlanmış. Altyapı hizmeti veren tüm kurumlar ulaşılamayan arazilere gidebilmek için zamanında bunu kullanmışlar. Traktör gibi bişey Defender. Şimdi her mazot almaya gittiğimde pompacılar “Ben askerde kullanmıştım bunlardan, süper araba.” diyor.