Ruj – ♫

Annemle bir akrabamıza oturmaya gidiyoruz. Taksim Meydanı’nda büfeleri olan bu insanların gittikçe zenginleştiklerini aile sofrasında duymuş olmalıyım. Sekiz, dokuz yaşlarındayım. Benden yaşça epey büyük kızları biz gittiğimiz gün okulda. Onun derslerde benden iyi oluşu ve annesine de ev işlerinde hep yardım edişi annemin dilinden düşmüyor. Annemlerin çay sohbetinden sıkılıp içeriye O’nun odasına gidiyorum. Amacım biraz etrafı kurcalayarak oyalanmak.

Oda benim koyu renk mobilyalarımın aksine beyaz mobilyalarla donatılmış. Yatağı benim yatağımdan büyük ve pembe yatak örtüsünün fırfırları yere değiyor. Giysi dolabını açıp şöyle bir bakıyorum, ders masasının üstünü kurcalayıp neyi var neyi yok göz atıyorum. Sandalyesini çekip oturuyorum. Odanın içinde O’ymuş gibi oyunlar oynuyorum. Yanımdaki koltukta arkadaşımı ağırlıyormuş gibi yapıyorum. Yatağın yanında bir komodin ve komodine dayalı bir boy aynası var. Bizim evdeki tek ayna, telefonluğun üzerinde boyumun yetmediği bir yerde duruyor. Aynada kendime bakıyorum.

Kocaman olan o odada içim kıskançlıkla doluyor. Komodinin üzerinde duran kutuyu açıyorum. Kutuda, bir benzerini annemde gördüğüm birkaç ruj ve göz kalemi var. Bunlardan birini denemeye karar verip kırmızıya en yakın renkteki ruja uzanıyorum. Dudaklarıma sürüp aynanın karşısında oyunu sürdürüyorum, sanki arkadaşımla bir yerlere gezmeye gidiyormuşuz. Gezmeden dönüşte yatak örtüsünün tersiyle ruju siliyorum. Duvarlarda, camlı çerçeve içinde asılı duran siyah beyaz fotoğraflar var. Fotoğraflardaki insanların dudaklarını belli belirsiz boyamaya başlıyorum. İş çığırından çıkıyor. Aynaya bir iki çizik atıyorum. Müthiş bir ferahlama geliyor. Hiçbir pişmanlığım yok. Kimseye yakalanmadığım için de memnunum. Ucunu mahvettiğim ruju giysi dolabının arkasına atıp odadan çıkıyorum.

Kendi evimize döndükten birkaç saat sonra telefon çalıyor, annem açıyor. ‘’Nasıl olur…’’, diyor, ‘’Ben ona gününü gösteririm!’’ 

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.