Ezberdeki Şiir

Üçüncü, ya da dördüncü sınıftaydım… Birine vermişlerdi 23 Nisan’da okunacak şiiri. Kız ezberleyememiş. Bir gün kalmış, ertesi gün bayram. Çağırdı beni, dışarı çıkardı Kemal Öğretmen, dedi “Sana bir şey soracağım. Yarın merasime kadar bu şiri ezberleyebilir misin?” “Ezberlerim öğretmenim” dedim, “Emin misin?” dedi, “Ezberlerim” dedim. “Sen şimdi derse girmiyorsun” dedi, beni bahçede bıraktı. Bir ağacın altına oturttu, “Burada otur bu şiiri ezberle.”

Çok da uzun bir şiir, bir buçuk sayfa sürüyor. Hatırlamıyorum ama hiç şimdi.

Bordo bir kumaş buldu annem o gece, etrafını iğne oyası yaptı, zurefa. Kurdela yaptı saçımı bağladı, temiz giydirdi beni. 

Ertesi gün okulun bahçesinde toplandık, fotoğrafı vardır o günün hatta. Bütün köylü geliyordu törene. Veliler. Kadınlar az, ama erkeklerin hepsi gelirdi. Mikrofon vardı, dört taraftan da merdivenle çıkılan platform yapmışlar, bir de bayrak dikili ortada, beni bayrağın önüne koydular.

Okudum şiiri, haykıra haykıra, hareketlerle. Sonunda bir alkış koptu. Öğretmenim geldi tebrik etti, sonra babam geldi. Babam böyle büyük bir adam, uzun boylu, korkuyorum da. Muhtar o zamanlar. Yanıma geldi elini yüzüme koydu. “Aferin kızıma” dedi, kızım da demedi “fındığım” dedi. Beni yanağımdan öptü. Ben düştüm bayıldım. Heyecandan mı, sıcaktan mı, ne oldu bilmiyorum, düştüm bayıldım, gözlerimi evde açtım.

Bir de kuruş verdi babam bana sonra, gümüş elli kuruşlardan, onlar yeni  çıkmıştı. Aynı gün tuvalete düşürdüm onu ben. Bir sene tuvalete baktım, belki oradadır hâlâ, görürüm diye.

Anlatan: RDS
Yaş 72
Ses Kayıt süresi: 7 dakika
Temmuz 2020, Edirne
Fotoğraf, anlatılan günden.

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.