Bisiklet

“Çok araba geçiyo, olmaz.“ dedi, bisiklet almadı bana babam.

Kuzenim üst katımızda oturuyordu. Aynı arabalar ikimizin de evinin önünden geçiyordu. Ama ona bisiklet aldılar. Ben de “Abi beni de kadroya atsana be!” diyerek onunla birlikte dolaşmaya başladım.

Düşerim korkusuyla direksiyonu ne kadar sıkı kavrıyorsam “Abicim direksiyonu döndüremiyorum, yapma böyle.” diye uyarıldım sürekli, ama kendime engel olamadım.

Sefer Abim benden iki yaş büyük, yumuşak kalpli bir çocuktu.

Çaresizlik Sefer Abiyi yaratıcı kılmış olacak ki ona, kâbusum olan şu cümleyi söyletti.

-Direksiyonu çok sıkı tutarsan, aklın bisiklete geçer.

Babama göre evin önünden çok araba geçiyordu.
Bana bisiklet almadılar.
Ben de bu cümleye inandım.

Hem aklımı hem “kadroda gitsem de” bisiklet keyfimi kaybetmek istemiyordum.
Bisikletten her inişimde bildiklerimi içimden hızlı hızlı sıraladım:

-Adım Melek. Soyadım Elitez. Ablam var, annem var, babam var, kardeşim yeni oldu. 2, 3 daha 5 eder. 5, 5 daha 10. Aklım bisiklete geçmemiş. Oh!

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.