Kısa zamandır tanıyoruz birbirimizi. Pazarda kurduğu tezgâha uğramışım, bir şeyler sormuşum. Esnaflığını sevmişim. Sonra da dükkânına gitmişim. Öyle anlık şeyler.
Geçen dükkânına uğradım. Başka bir müşteriden bir dakika önce içeri girdim ve müşteri “Siz önceydiniz.” dedi, bekleyeceğini ima ederek. Alışverişimi çok hızlı tuttum, öyle ki aldığım bir ürüne dikkat etmemişim ama ben onu öyle idare ederim.
Alışveriş çok kısa idi, ama konu konuyu açtı ve biz yarım saate yakın sohbet ettik. Ben ayrılırken diğer müşteri dört yaşındaki torununa daha ancak atlet bakıp “Desenli hiç yok mu elinde?” diyordu.
Cumartesi günü pazarda selamlaştık. Sohbet ettik. Güzel bir rahatlık. Birbirimizi çok eskiden tanır gibi. Nasıl oraya geldik bilmiyorum, evde kedilerin olduğunu söyledim. Alerji, kediler derken esnaf arkadaşım, kanında toksoplazma olduğundan ilk çocuğunu doğumdan beş gün sonra kaybettiğini yekten söyledi. Gerçekliklerimiz değişti. Haberi alan benim ayağımın altı sarsıldı, ama kendi gerçekliklerimize dönmemiz de gerekiyordu. Aynı hızla çocuk, ev, egzama, krem derken, en son romatizma konuşuyorduk. Tezgâha bir müşteri geldi, ben müsaade istedim. Pazar alışverişini bitirdim sanır ve az önce konuştuklarımızı kafamda çevirirken evde baharat ve çekirdek olmadığını hatırlayıp kendimi tekrar gıda tezgâhlarına attım.
Fotoğraf yazara ait.
Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.
yazılarınız anı yaşatır gibi, zevkle okudum. sevgiler