Düğün Günü

1994’ün Temmuz’u. Öncesinde ailelerin sürece çok fazla müdahale etmesinden dolayı, annemin “Hayatımın en kötü günü.” dediği düğün günü, Beyoğlu Evlendirme Dairesi’nde son bulmuş.

Sıra onları yeni evlerine götürmeye gelmiş ya, bu görevi annemin büyük dayısı üstlenmiş en baştan.

Nasıl ki annem hâlâ o akşam ile ilgili konuşurken yeni bir eve gitmek istemediği, onun zaten annesiyle yaşadığı bir evi olduğu düşüncesinin aklından hiç çıkmadığını belirtiyorsa, o gece dayı da aynı şeyleri düşünmüş olmalı ki iş icraata gelince görevinden vazgeçmiş bir çırpıda.

Düğün bitince, annem ve babam arabayı beklerken görevi üstlenen dayı, küçük kardeşinin yanına gidip, onun iddiasına göre ağlamaklı, ağabeyin iddiasına göre sadece yorgun bir şekilde “Ben kızımızı o eve götürüp orada bırakıp çıkamam.” demiş ve arabanın anahtarını uzatmış. Arkasına bakmadan da çıkmış salondan.

Bu yüzden annemi ve babamı yeni evlerine götürme görevi, ailede gaddarlığıyla ünlü küçük dayıya kalmış.

Yol boyunca havadan sudan konuşulmuş. Arabadan inince dayısı, anneme her zaman güç olacak, yol gösterecek muhteşem bir şey söylemiş: “Bu eve gelinliğinle giriyorsun ama istediğin zaman kot tişört çıkarsın kızım, ben gelir alırım seni.”

Annem, “Biliyorum.” deyince, babam ne diyeceğini bilemeden “Kot tişört gelinlikten daha rahat zaten.” demiş.

Bu cümle hiç unutulmamış olacak ki, aile buluşmalarında bu konu açılınca, iki dayı da o sözün aslında kendilerine ait olduğunu iddia edip tartışır durur hâlâ.

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.