Haksızlık Değil mi?

Meslek hayatımın on ikinci yılıydı. Daha önce iş görüşmelerim olmuştu tabii, deneyimliydim. Genellikle ne istediğimi bilir, olabildiğince açık, net olmaya çalışırdım görüşmelerde. Sonradan mücadele etmek çok daha zor, daha ilk işimde öğrenmiştim bunu.

-Mesleki eğitim,
-Tecrübe,
-Seyahat uygunluğu,
-Medeni durum,
-Ne kadar fedakâr olabilirsin?

Bunlar görüşmelerin ana konuları olurdu genellikle.

İstanbul dışında, ama İstanbul’a da yakın sayılacak bir ilde iş görüşmesine gittim. Sektörün büyük üreticilerinden, büyük bir fabrikada dokuma tasarım-üretim, planlama, işiydi başvurduğum. Görüşmeyi fabrikanın sahibi, bizzat yapıyordu. Başladık.

Mezun olduğum okul, deneyimim öğrenildi, bilgim test edildi. Her şey iyi gidiyor gibi görünüyordu. Aile durumumu ve çocuğum olup olmadığını sordu.

-Bir kızım var.
-Kaç yaşında
-Yedi
-Başka var mı ?

Şaşırdım. İçimden “Tövbe tövbe, olsa söylerim, birini sana söyleyip, diğerini saklamıyorum herhalde.” dedim.

-Yok bir tane.
-Başka çocuk yapmayı düşünüyor musun?
-Hayır.

İç ses konuşuyor yine: “Düşünüyorsam, hamilelik ihtimali işe engel olacak onun için soruyor sanırım. Haklı olabilir kendince, ama olmamalı!!!”

Öyle değilmiş, devam ediyor lafa:

-Peki tek çocuk olarak kalması ona haksızlık değil mi? Niye başka düşünmüyorsunuz?”

Haydaaaa… Çocuğuma haksızlık yapıpı yapmadığımı mı konuşacağız gerçekten! İş görüşmesi değil miydi bu?!!!

-Bir tane daha olursa da bana ve bakana haksızlık değil mi? Ben çalışmak zorundayım. Bir çocuğum daha olsa onu da bakması için başkasına bırakacağım. Ben tek çocuk düşünüyorum.

Görüşmemiz böylelikle bitti. Son cümlem “Ben tek çocuk düşünüyorum” oldu ve sonrası sessizlik. “Biz size haber veririz.”

Çıktım, gara gittim, otobüse bindim ve düşünüyorum: “Oh iyiki öyle cevap verdim.” Huzurluyum. Bu cevabın işe girmeme engel olacağını biliyordum, fakat bu anneliğimi sorgulayan patron istemediğimi de biliyordum.

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.