İnsomnia

Ben pek uyuyamam, hastane odalarında ise hiç uyuyamam.

Psikiyatri servisi, kapalıdaydım. İkinci yatışımdı. İkinci iyileşme çabamdı. Psikiyatri servisi hem kendimi en özgür hissettiğim yer olmuştu, hem en kısıtlanmış hissettiğim yerdi. İkisini aynı anda hissetmek çok tuhaftı. Bol bol konuşuyorduk diğer kadınlarla. Hem çok farklı şeyler anlatıyorduk hem nasıl da benzer hikâyelerimiz vardı. Azalıyordu yalnızlığım o kadar yabancı kadının arasında.

İlk gecemizde isim isim odalarımızı söylediler. Beş kadın, sıkış tepiş beş yatağa geçtik. Odanın kapısını üstümüzden kilitlediler. Sağıma soluma dönüp duruyordum ama yine de uyuyamıyordum. Zaten zorladıkça kaçar iyice uyku hani, kaçtı benimki de hepten. İki yan yatak gıcırdadı, kadınlardan biri daha uyuyamamıştı belli ki. Kalktı sonra, ayak seslerini duydum ama gelmeyen uykum iyice kaçmasın diye gözümü açmadım. Ayak sesleri küçücük odada hemencecik yanıma kadar geldi. Gözümü açtım, daha önce gördüğümü hatırlamadığım bir kadınla göz göze geldim. “Kızıma çok benziyorsun, ben onsuz uyumadım hiç.” dedi. “Seninle uyuyabilir miyim kızım?” Sol kolumu açtım, geldi göğsüme yattı. O gece mışıl mışıl uyudum. Hâlâ ne zaman uyuyamasam o kadının yanıma yatışı, ‘kızım’ deyişi gelir aklıma. Artık uyuyabiliyorum ben, umarım o da kızıyladır ve mışıl mışıl uyuyordur.

__________________________________________________________________________________

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.