Bilezikler

Temizlik yapmaya kalktık, işi de paylaştık: Bu iki odayı sen, bu iki odayı ben, dedik. Beraber yaşıyorduk o zamanlar eltimle.

Ben temizledim güzel, camlarını sildim, tülleri yıkadım taktım, bitirdim, camı da açık bıraktım havalansın diye. İşe başlarken de suya girmesin, çarpmasın diye bileziklerimi çıkarmış, büfenin üstüne koymuştum. Sekiz, geniş bilezik, düğünde takılanlardı bunlar. Eşim araba almak için satılana kadar taktım bunları, gençtim de, heves ediyor insan.

Ben temizlik yaparken, dört yaşında kızım gelmiş almış bileziklerimi. Misafir odasının, temizlediğim odanın camından atmış aşağıya. Bilezikler betona vurunca zıplıyormuş yukarı, çok hoşuna gitmiş. O kadar hoşuna gitmiş ki zıplamaları, hepsini tek tek atmış aşağıya. Biri zıpladıkça, bir diğerini.

O zaman trafik yok, bu insan yoğunluğu yok, sokaktan geçen insan tek tük. Komşum Güler görmüş bu olanları. Bağırıyor bana: “Ruhsar aşağıya in.” diye. Sesini duydum, cama çıktım, şaşkın şaşkın bakıyorum: “Ne oldu Güler?” “Çabuk aşağıya in.” diyor. “Ben çıkıyorum.” dedi, o alt katta oturuyordu, sokağa daha yakın.

Fırlamış hemen evinden Güler, bekliyor beni. İlginç bak, bilezikleri de ellemiyor, başlarında bekliyor, ben geliyorum diye, kendim alayım istiyor. Tehlike görseydi, hani o an biri geçse, birini görse alırdı herhalde yerden, ama sokakta kimse yok, e ben de geliyorum, terbiyesinden ellemiyor bilezikleri, başlarında nöbet tutuyor.

Koşa koşa indim aşağıya, “Ne oldu?” diyorum. “Bakar mısın bileziklerin nerede?“ dedi. Baktım yoldalar. “Hiç fark etmedin mi aşkolsun?” diyor, gülüyoruz. Çıktım yukarı, eltim kıza soruyordu “Neden yaptın kızım?” “Zıp zıp yaptılar ne güzel.” diyordu.

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.