Ben yıllarca yaptığım resimler ilkokuldaki canım resim öğretmeniminki kadar gerçek olsun diye uğraştım. Renkler öyle canlı olsun. Siyah siyahlığını, mavi maviliğini bilsin, gölgeler naif, bulutlar tül gibi olsun. İnsanlar sanki kâğıttan fırlayacak gibi dursun. Düşündüm ki onun kadar gerçekçi resimler yaparsam bulur beni bir gün. “Aaa, aferin!” der. “Gel bakalım, biraz resimlerin üzerine konuşalım.” der. Der de der. Ben o “aferin”in peşine düştüm.
Yaşım kaç oldu? O kaç yaşında sahi şimdi? Resim yapıyor mu hâlâ? Ya öğretmenlik yapıyor mu? Emekli olmuştur. Datça’ya yerleşmiştir belki. Yerleşmiş midir?
Bakıyorum resimlerime, renkler soluk.
Siyah, mavi gibi duruyor.
Mavi, siyah gibi.
Gölgeler korkutucu, bulutlar karanlık.
İnsanlar sanki ölü.
Ben yıllarca yaptığım resimler onunki kadar gerçek olsun diye uğraştım. Olmadı. Canım öğretmenim. Resim yapamayınca şiir yazdım çok.
Renkler gökkuşağı.
Siyah, siyah; mavi, mavi olmak zorunda değil artık.
Gölgeler ayaklara bağlı değil, bulutlar betondan.
Beynim şiir şiir geziyor.
Datça üzerine şiir yazarım belki. Datça’yı kırmızı yazarım. Resim size kalsın, canım öğretmenim. Ben Datça’yı şiir yaparım. Aferin, derim kendime. Aferin çok.
Kendiminkinden başka peşine düşülecek “aferin” yok. Canım öğretmenim.
Seslendiren: Esra Üstündağ Selamoğlu
Görüntü: Pixabay
Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.
Pingback: Yazabileceğim Tüm Şiirler - Şenlik