Üniversite yıllarım. Kanlıca’da üç katlı bir evde yaşıyoruz. Giriş katta ben ve ablam, ara katta kuzenim, üst katta da teyzem oturuyor. Ara kattaki kuzenim evli ama o dönemde kocası eve gelmiyor pek. Üst kattaki teyzem de kocasından yıllar önce boşanmış. Eve gelen giden erkek yok yani o aralar, apartmanın kedisi bile dişi. Ailedeki çoğu kadın yalnız yaşıyor zaten, bayramda seyranda bir araya gelindiğinde de bunu dalga konusu yapıyorlar arada bir, “Biz de tüm erkekleri yedik haa!” diyip kahkahayı basıyorlar.
Bir akşamüstü biz evde değilken teyzemin tilki kulakları bizim giriş kat balkonumuzdan gelen alışılmadık sesler duyuyor. Dikkat kesilince birisinin balkon kapısını zorladığını anlıyor. Hemen bağırmaya başlıyor: “Ahmeeeet, Mehmeeeeet, Aliiiiii, gelin aşağı kata hırsız giriyooo!” Balkondaki hırsız bunu duyunca şansını daha fazla zorlamadan kaçıyor. Gece eve geliyoruz, teyzem bir heyecanla bize bunu anlatıyor. Şaşırıyorum, buradaki hiçbir dairede o isimlerde birileri yaşamadı.
Bi’ merakla soruyorum, “Kim bunlar teyze?”
“E ne diyecektim, ‘Esraaaa koş!’ mu diyecektim? Evde erkek var sansınlar!” diye cevap veriyor bana.
Ana görüntü, yazarın kendi tasarımı.
Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.
“Ahmeeeet, Mehmeeeeet, Aliiiiii&rdquo için 1 yorum