Güvenirim Kendime

Pandemi dönemi Antalya’dayım. Evin yakınlarında falezlerin üstünde boş bir alan var. Bisikletimle oraya gidiyorum. Denize doğru bakıyorum. Güneş batıyor. Fotoğraf makinam yanımda. Usulca birkaç poz alıyorum. Oturuyorum yere. Tütün tablamı çıkartıp bir sigara sarmaya başlıyorum. Bir kadın yaklaşıyor uzaktan. Uzaktan göz göze geliyoruz. Gülümsüyor önce. Kaçırıyor sonra bakışlarını. Cebinden sigarasını çıkartıp yakıyor bir tane. İkinci bakışmada birkaç adım daha yaklaşıyor bana. Kadın kadına bir iki fırt daha çekiyoruz, sigaralarımızdan, bir iki adım da ben yaklaşıyorum ona.

-Fotoğrafçı mısın sen? (Boynumdaki makinayı işaret ederek)
-Evet. Bu dönemde ne kadar olunabilirse. Yapıyorum bir şeyler.
-Yayınlıyor musun bir yerde?
-Evet.
-Ünlü olursun belki.
-Bilmem ki.
-Korkmuyor musun sen burada?
-Korkmuyorum. Neden korkayım ki?
-Ne biliyim, sessiz burası, çalılık falan. Ben korkardım tek başıma, biri bir şey yapar diye.
– Yok korkma. Hem bir şey yapmaya kalkan olursa kafa göz dalarım ben, güvenirim kendime!
-(Gülerek) Beni de çek hadi! Şurada duracağım.
– Tamam ama başını neden kaldırdın öyle?
-Göğe bakıyorum işte, bir anlamı olsun fotoğrafının!”

Ayşenur Abla ile kısacık sohbetimizden.
Birlikte denize bakıp birer sigara tüttürdük,
yollarımıza geri döndük sonra…

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.