Obama Emmi

Bir sürü talihsizlik yaşadığımız, hiç sevmediğim bir dönem bu.

Kardeşim üniversiteyi bıraktı, tekrar sınava girdi. Bursa Tekstil’i kazandı. Biz de Bursa’dayız.

“Hadi, birlikte ev tutalım!” dedim. “Siz torun bakın, ben de çalışayım artık. Emziriyorum, ama evden çalışırım. Kocaman bir ev olsun. Birlikte toparlanalım, size de iyi gelir.”

Evi tuttuk, öyle böyle yerleştik. Her birimizin derdi ayrı ve kimsenin gülmeye niyeti yok. Hiçbir şeyin tadı tuzu yok. Ben küçücük bir çocuğa sığınıyorum ama çok yorucu. O kadar ağır ki mutsuzluğumuz, debeleniyoruz bir türlü kurtulamıyoruz. Annem hasta yine, zaten hep üzülecek bir şey bulur! Her gün takıldığı konu değişiyor. Bir gün temizliğe takıyor, bir gün oyuncaklara. Ben ne kadar gülmeyi, eğlenmeyi seversem onlar tam tersi. Çok zorlanıyorum. Evden çalışmak hem de çocukla, başlı başına dertken üstelik.

Tek iyi gelen o günlerde, oğlum. Meraklı, hep sorular soruyor. Benimle oyun oynamayı çok seviyor. Dilim damağım kuruyana, sesim kısılana kadar kitap okutuyor.

Televizyon izlemeyi sevmiyorum, haberler daha da boğucu geliyor ama her akşam o haberler açılıyor.

“Usame Bin Ladin öldürüldü.” Obama açıklıyor. Yatıyoruz ABD, kalkıyoruz Obama.

Ada, Obama’yı televizyonda görünce koşuyor ve soruyor: “Bu kim?”

Cevap veriyorum: “Obama.”

Ne hoşuna gidiyor bilmiyorum, oyun haline getiriyor. Obama’yı görünce koşuyor ve soruyor: “Bu kim?”

En sonunda bir gün dayanamıyorum Ada’nın “Bu kim?” sorusuna, “Obama Emmi!” diye cevap veriyorum biraz sert, biraz muzip. Kahkahalar! Oh be, sonunda herkes gülüyor!

Akşamüstü parka gidiyorlar, Ada’yla oynuyor babam, annemle ben yemek telaşına düşüyoruz ama hep buz gibi bir hava, mutsuzluğun buz gibi havası. Mutfağın o tatlı telaşından eser yok bizim evde.

Kapı çalıyor açıyorum. Aah babam, nasıl gülüyor.

“Sen yok musun, çocuğunun ne yaptığını bilsen?!”

“Ne yaptı?” diye soruyorum, ben de başlıyorum kıkırdamaya.

“Parkta yola doğru koşmaya başladı, arkasından ben fırladım. Yolun kenarında bekleyen uzun boylu, esmer bir adam. Ada başladı bağırmaya ‘Obama Emmi, Obama Emmi!’ Rezil oldum.”

Evde, bir anda şenlik havası!

Babam devam ediyor anlatmaya: “Adamdan özür diledim. Benim kız biraz delice, oğlunu da kendine benzetti!”

__________________________________________________________________________________

Görsel Şenlik arşivinden.

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.