Süveter

Ofisteyim.

İçimden “Ordunun Dereleri Aksa Yukarı Aksa” türküsünü söylüyorum.

Ağacın tepesinden sesleniyorum Cemal’e. Bana erişemediği için kızgın bir halde pes ediyor en sonunda. Dönüp evine giden yola giriyor. Arkasından “Cemal Cemal!” diye seslenmelerimi duymamak için hızlı adımları koşmaya dönüyor.

Erikli köyüne dair hatırladığım, çocukluğum dediğimde aklıma ilk düşen bu anıdır. Bir de köpükler içindeki Atatürk büstü…

Ofisteyim.

Arkadan sözlerini tam olarak duyamadığım bir müziğin uğultusu ve topuklu ayakkabı seslerinin gündelik seslere dönüştüğü bir atmosferdeyim. “Burada ne işim var?” diye sorguladığım zamanlar. Başka bir ülkede yeni bir hayata başlama inancım vize engeli nedeniyle son bulunca, elimdekilerle mutlu olabilirim düşüncesinde yakalıyorum kendimi. Köyden şehre, ordan Avrupa’ya uzanan bir yolculuğa dönemeyen hayatım ortada asılı bırakıyor beni.

Sakin bir gün. Nöbete kaldığım sakin günlerden birindeyim. Müzik uğultusu ve topuk seslerinin ofisi terk ettiği bir an, müzik dinlemek istedim. Erikli’de, babamın lojman bahçesinde Atatürk heykelini köpüklerle yıkarken söylediği “Ordunun Dereleri Aksa Yukarı Aksa” türküsünü dinlemek geldi içimden. Gelecek ile ilgili planlar yaparken geçmişe ne kadar da gidip geldiğimi fark ettim. Açtım türkümü. Haftalardır konuşmadığım babam geldi aklıma. Çıkınca o telaşlı sesini duymak için babamı arama sözü verdim kendime. “Kuşburnu topluyoruz ya da fasülyeleri suluyorum.” minvalinde alacağım cevabı bilsem de arayacağım.

Küçükken okuldan geldiğinde süveterini koklamayı sevdiğim babam. Sigara ile hiç tanışmamış, ama kokusunu her daim taşımış arkadaş mağduru babam.

Köy denilince en çok onu özlüyorum. Halini hatrını bahçesinin durumuna göre dillendiren babam. Bir çırpıda çıktığım ağacın tepesinde “Babaaa!” seslerine yetişen babam, burnumda tütüyor.

Ofisteyim.

Köye gitmek ile Avrupa’ya göçmek arasında gidip geliyorum.

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansıile lisanslanmıştır.