Boşanalı birkaç yıl olmuştu. Hayatımıza henüz e-devlet girmemişti. Kızım için vukuatlı nüfus kayıt örneği almam gerekti.
Numara almış olmama rağmen uzunca bir süre bekledim, sonunda sıra bana geldi. Kısmetime de oldukça ciddi görünümlü bir adamın olduğu masanın ışığı yandı. Devlet dairelerinde her zaman takındığım “Sevimli ve sakinim, sorun çıkarma ihtimalim yok!” yüz ifademle masaya yaklaştım, sandalyeye oturdum.
– Vukuatlı nüfus cüzdanı örneği istiyorum. Kızım için olacak.
İşlemler sürerken sessizlik oldu. Taş çatlasa iki dakika geçmiştir aradan, ama ben bu sessiz iki dakikadan bile hemen endişe duydum ve bir şaka patlattım:
“Sekiz yaşında çocuk için de neden vukuatlı nüfus cüzdanı isterler bilmem.” dedim gülerek.
-Ne vukuatı olabilir ki bu yaşta çocuğun.
Ciddiyetinden ödün vermeyen adam önce bilgisayara, sonra bana, sonra yeniden bilgisayara baktı ve sırtını bana dönüp yazıcıdan çıkan iki sayfa uzunluğundaki vukuatlı nüfus kaydını bana uzattı. Daha önce olmayan hınzır bir hava vardı gözlerinde.
Kızımın nüfus kaydının neden iki sayfa olduğu önce anlamadım, sayfaları elime alınca adamın hınzır ifadesinin sebebini gördüm: Kızımın vukuatları arasında, benim ilk evliliğim, ilk boşanmam, nüfus kütüğümün gidip gelişi, soyadı değişimlerim, sonra babasıyla yaptığım evlilik ardından boşanma ve yine kütük ve soyadı değişiklikleri ardı ardına sıralanmıştı.
Başımı kâğıttan yavaşça kaldırdım, adam dayanamamış gülümsemeye başlamıştı. Fırsattan istifade bir espri daha yapayım dedim: “Benim vukuatlar kızıma miras kalmış desenize”
Birlikte güldük, sırada bekleyenler neye güldüğümüzü merak ederken kâğıtları çantaya attım ve ilk evlilik ve boşanmamı kızıma bir ara anlatmam gerektiğini fark etmiş bir halde nüfus dairesinden çıktım.
Görsel: Banu Akkalkan
Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansıile lisanslanmıştır.
“Vukuatın Kadar Konuş&rdquo için 1 yorum