Benim Olsun!

En çok sıkldığımı hissettiğim iki sene, ablamın okula başladığı ve benim henüz okula gitmediğim o iki senedir.

Annemle gezmelere misafirliklere gidiyoruz. Hep “Keşke ablam olsa…!” diye düşünüyorum.

Yine misafirlik günlerinden birinde sıkılıyorum. Gittiğimiz evin hiç de hazzetmediğim bir kızları var. O da ablamla aynı yaşta, hatta aynı sınıftalar. İkisi de okuldaydı o gün.

Onun odasına gittim oynayacak bir şeyler bakındım.
Gözüme minicik çıtçıtlı bir cüzdan çarptı, galiba pembemsiydi.

Önceden görmüş müydüm, yoksa o anda ilk defa mı gördüm hatırlamıyorum bu cüzdanı, ama benim olsun istedim. Attım cebe. Bunun kötü bir şey olduğunu bildiğimi hatırlıyorum, hırsızlık yaptığımın farkındayım.

Heyecanla salona geldim ve hiçbir şey söylemeden misafirliğin bitmesini bekledim.
Eve geldiğimizde içimdeki suçluluk büyüyordu.
Sonunda o kadar korktum ki cüzdanı çöpe attım.
Bunları yazana kadar da kimseye bir şey söylemedim.

Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.