Çeşitli talihsizlikler sonucu, anneannem yoğun bakımlık oluyor ve epeyce orada kalıyor.
Uyandığının beşinci günü biri, bana görüşme sırasını veriyor. Henüz kimseyle konuşacak hali yok, “Güldürüp yorma kadını.” diye tembihliyorlar ve anneannemin yanına giriyorum.
Beni görür görmez gülümsüyor. Ama bu ifadeyi biliyorum, biraz sinir olmuş duruma. İlgilenmeyi sever de, ilgilenilmeye gelemez.
Bir öpücük atıp, “Nasılsın anneanne?” diyorum.
Demez olayım!
“Uyurken dişlerimi almışsınız ağzımdan. Kimliğim ve saatim de yok. Getirin.” diyor sinirli sinirli.
Gülmemek için zor duruyorum. “Her gün almıyorlar beni anneanne.” filan derken hemşire geliyor. Vakit dolmuş, çıkmam lazım. O sırada anneannem yanında duran not defterine sözleşme yazarmış gibi bir ciddiyetle birşeyler yazıp avcuma şıkıştırıyor. “Notu annenlere ver.” diyor ben çıkarken.
Annemlerin yanına gidiyorum ve notu veriyorum. Herkes çok heyecanlı, acaba anneannem ne yazdı?
Notta şuna benzer bir şey yazıyor: Dişlerimi, kimliğimi ve saatimi almışsınız. Onları derhal geri verin.
Altta da annenannemin tam adı ve imzası.
Görüntü Himalayalar, Nicholas Roerich, 1933.
Bu eser Creative Commons Alıntı-GayriTicari-Türetilemez 4.0 Uluslararası Lisansı ile lisanslanmıştır.
“Demir Leblebi&rdquo için 1 yorum